با استقلالِ ناصرخان از تهران تا تبریز با قطار

با استقلالِ ناصرخان از تهران تا تبریز با قطار

در سال 1376و در زمانی که مرحوم ناصر حجازی سرمربی تیم استقلال بود و امیر قلعه نوعی و ملک احمدی و دکتر خواجوی و دکتر نوروزی همکاران او در امر هدایت و راهبری تیم بودند می بایست برای بازی با تراکتورسازی عازم تبریز شویم.برنامه سفر با هواپیما بود.

راس ساعت تمام تیم که اکثرا جوان بودند در فرودگاه مهرآباد جمع شده تا راهی شویم.بازیکنی نداشتیم که از هواپیما ،دلهره داشته باشد.بعد از تاخیر چند دقیقه ای ،پرواز کردیم و اتفاقا خلبان وقتی فهمید تیم استقلال در هواپیماست،بسیار برخورد شایسته و درخور ستایشی داشت.

در حال نزدیک شدن به فرودگاه تبریز بودیم که خلبان اعلام کرد به علت بدی و آب و هوا ناشی از بارش برف سنگین و کمبود دید،شاید نتواند فرود بیاید و مجبور باشد برگردد. 

این خبر ما را شوکه کرد و از وی خواستیم که هر کاری می تواند انجام دهد تا ما به موقع بتوانیم در تبریز حاضر شویم.ایشان بعد از بررسی اطلاع داد که امکان فرود ندارد و با اصرار من،با فرودگاه ارومیه نیز تماس حاصل کرد که جواب فرودکاه ارومیه نیز منفی بود و در نهایت مجبور به بازگشت به تهران شدیم.
در همان هواپیما،کادر فنی جلسه گذاشت و قرار شد و عصر در مرغوبکار تمرین کنیم و من هم دنبال تماس با فدارسیون فوتبال و تعیین تکلیف بازی باشم. 

در فرودگاه تاییدیه را گرفته و به رییس وقت فدارسیون که داریوش مصطفوی بود زنگ زدم و ایشان گفت:باید هر جوری هست به تبریز بروید،.
با تمام شرکتهای معتبر مسافربری تماس گرفته و جواب یکی بود سرویس ها تکمیل و به علت برف و بوران سنگین امکان سفر زمینی نیست.مستنداتی که باید تهیه میکردم آماده نمودم.
روز شنبه صبح به فدراسیون رفتم و به محض ملاقات با داریوش خان گفت:دردسر درست نکن و فقط بیست وچهار ساعت بهت وقت میدهم تا ساعت سه فردا در تبریز به میدان بروید.بحث و جدل بی فایده بود و مرغ داریوش خان ،یکپا داشت. 

در راه فکر بکری به سرم زد،به مرحوم ناصرخان زنگ زدم و جریان را گفتم و بلافاصله با حاجی تماس گرفته و از او مشخصات و تلفن تماس دوستش که در راه آهن مسیولیتی داشت جویا شدم و تصمیمم برای مسافرت با قطار به حاجی گفتم.

با مساعدت آقای رسولی در راه آهن ،قرار شد که با قطار ساعت هفت ونیم شب راهی شویم وساعت دوازده فردایش در تبریز باشیم و ساعت سه بعد از ظهر بازی کنیم و این در حالی بود که بلیط برگشت نداشتیم.

سر تمرین عصر به بچه ها ابلاغ شد که هفت شب در ایستگاه راه آهن باشیم. 

با توجه مدت طولانی در ترمینال ،به فروشگاهی در آنجا رفتم و مقداری وسایل از جمله منچ،شطرنج خریدم.
اخرین واگن قطار به ما تحویل شد تا بصورت اختصاصی در اختیارمان باشد.از شوخی و خنده بچه ها هر چه بگویم کم گفتم.

محسن گروسی،علی چینی،محمد نوری،ادموند اختر،احمد کعبیانپور،عادل حردانی،سرژیک تیموریان،محمد تقوی ،جواد زرینچه،رضا حسن زاده،مهدی پاشازاده،امین راستی و اتیلا حجازی و فرهاد مجیدی وفردملکیان و علیرضا اکبرپورو حمید بابایی و فرهاد ولی و محمد یحیوی و اضغر رسولزاده و صمد مرفاوی و بمب خنده محمد رضا مهرانپور را در کوپه جای داده و خواستم تا ساعت یازده خنده و بازی منچ و شطرنج و شام باشد و بعد هم خواب.البته شام هم در رستوران قطار خوردیم. 

از خاطرات طول سفر هرچه بگویم کم گفتم و از شور و شعف بازیکنان که توصیفی نمیتوان داشت.
خلاصه ساعت یازده روز بعد به تبریز رسیدیم و مستقیم به هتل گسترش رفته و استراحت کوتاهی کرده و ناهار مناسبی را به اعضای تیم داده و راهی ورزشگاه شدیم و علیرغم ان همه فراز و فرود در یک بازی برتر متاسفانه به مساوی دست یافتیم.در ورزشگاهی لبریز از تماشاگران علاقمند، خوب بازی کردیم بدون آنکه کوچکترین احساسی از خستگی در تیم بروز کند.
چه مصیبتی در برگشت کشیدیم حکایتی جدا بود.یه عده با یک پرواز و عده ای دیگر با پرواز دیگر و بعضی هم با ماشین. 

"یاد ناصرخان به خیر و روحش شاد"

با استقلالِ ناصرخان از تهران تا تبریز با قطار

در سال 1376و در زمانی که مرحوم ناصر حجازی سرمربی تیم استقلال بود و امیر قلعه نوعی و ملک احمدی و دکتر خواجوی و دکتر نوروزی همکاران او در امر هدایت و راهبری تیم بودند می بایست برای بازی با تراکتورسازی عازم تبریز شویم.برنامه سفر با هواپیما بود.

راس ساعت تمام تیم که اکثرا جوان بودند در فرودگاه مهرآباد جمع شده تا راهی شویم.بازیکنی نداشتیم که از هواپیما ،دلهره داشته باشد.بعد از تاخیر چند دقیقه ای ،پرواز کردیم و اتفاقا خلبان وقتی فهمید تیم استقلال در هواپیماست،بسیار برخورد شایسته و درخور ستایشی داشت.

در حال نزدیک شدن به فرودگاه تبریز بودیم که خلبان اعلام کرد به علت بدی و آب و هوا ناشی از بارش برف سنگین و کمبود دید،شاید نتواند فرود بیاید و مجبور باشد برگردد. 

این خبر ما را شوکه کرد و از وی خواستیم که هر کاری می تواند انجام دهد تا ما به موقع بتوانیم در تبریز حاضر شویم.ایشان بعد از بررسی اطلاع داد که امکان فرود ندارد و با اصرار من،با فرودگاه ارومیه نیز تماس حاصل کرد که جواب فرودکاه ارومیه نیز منفی بود و در نهایت مجبور به بازگشت به تهران شدیم.
در همان هواپیما،کادر فنی جلسه گذاشت و قرار شد و عصر در مرغوبکار تمرین کنیم و من هم دنبال تماس با فدارسیون فوتبال و تعیین تکلیف بازی باشم. 

در فرودگاه تاییدیه را گرفته و به رییس وقت فدارسیون که داریوش مصطفوی بود زنگ زدم و ایشان گفت:باید هر جوری هست به تبریز بروید،.
با تمام شرکتهای معتبر مسافربری تماس گرفته و جواب یکی بود سرویس ها تکمیل و به علت برف و بوران سنگین امکان سفر زمینی نیست.مستنداتی که باید تهیه میکردم آماده نمودم.
روز شنبه صبح به فدراسیون رفتم و به محض ملاقات با داریوش خان گفت:دردسر درست نکن و فقط بیست وچهار ساعت بهت وقت میدهم تا ساعت سه فردا در تبریز به میدان بروید.بحث و جدل بی فایده بود و مرغ داریوش خان ،یکپا داشت. 

در راه فکر بکری به سرم زد،به مرحوم ناصرخان زنگ زدم و جریان را گفتم و بلافاصله با حاجی تماس گرفته و از او مشخصات و تلفن تماس دوستش که در راه آهن مسیولیتی داشت جویا شدم و تصمیمم برای مسافرت با قطار به حاجی گفتم.

با مساعدت آقای رسولی در راه آهن ،قرار شد که با قطار ساعت هفت ونیم شب راهی شویم وساعت دوازده فردایش در تبریز باشیم و ساعت سه بعد از ظهر بازی کنیم و این در حالی بود که بلیط برگشت نداشتیم.

سر تمرین عصر به بچه ها ابلاغ شد که هفت شب در ایستگاه راه آهن باشیم. 

با توجه مدت طولانی در ترمینال ،به فروشگاهی در آنجا رفتم و مقداری وسایل از جمله منچ،شطرنج خریدم.
اخرین واگن قطار به ما تحویل شد تا بصورت اختصاصی در اختیارمان باشد.از شوخی و خنده بچه ها هر چه بگویم کم گفتم.

محسن گروسی،علی چینی،محمد نوری،ادموند اختر،احمد کعبیانپور،عادل حردانی،سرژیک تیموریان،محمد تقوی ،جواد زرینچه،رضا حسن زاده،مهدی پاشازاده،امین راستی و اتیلا حجازی و فرهاد مجیدی وفردملکیان و علیرضا اکبرپورو حمید بابایی و فرهاد ولی و محمد یحیوی و اضغر رسولزاده و صمد مرفاوی و بمب خنده محمد رضا مهرانپور را در کوپه جای داده و خواستم تا ساعت یازده خنده و بازی منچ و شطرنج و شام باشد و بعد هم خواب.البته شام هم در رستوران قطار خوردیم. 

از خاطرات طول سفر هرچه بگویم کم گفتم و از شور و شعف بازیکنان که توصیفی نمیتوان داشت.
خلاصه ساعت یازده روز بعد به تبریز رسیدیم و مستقیم به هتل گسترش رفته و استراحت کوتاهی کرده و ناهار مناسبی را به اعضای تیم داده و راهی ورزشگاه شدیم و علیرغم ان همه فراز و فرود در یک بازی برتر متاسفانه به مساوی دست یافتیم.در ورزشگاهی لبریز از تماشاگران علاقمند، خوب بازی کردیم بدون آنکه کوچکترین احساسی از خستگی در تیم بروز کند.
چه مصیبتی در برگشت کشیدیم حکایتی جدا بود.یه عده با یک پرواز و عده ای دیگر با پرواز دیگر و بعضی هم با ماشین. 

"یاد ناصرخان به خیر و روحش شاد"